FUTBOLA BAŞLAMA HİKAYESİ
– 6 Ekim 2000 İzmir doğumlusun. Futbola başlamadan evvelki çocukluk periyodunu bize biraz anlatır mısın?
Hiperaktif bir çocuktum. Konut içerisinde yahut dışarda arkadaşlarımla olsun, hiçbir vakit yerinde duramayan, dizini, dirseğini, kolunu yaralayıp konuta gelen bir çocukluğum vardı. O yaşlarda meskende avize kırmaya başlayınca annem, “Bu çocuk gücünü bir spor yaparak üstünden atsın” diye düşündü. Ailemin de futbola olan sevgisi ve tutkusuyla 6 yaşında futbola başladım.
– Aileni tanıyabilir miyiz?
Babam Engin Özkacar, emekliliği öncesinde ailemizin sahip olduğu şirketin başındaydı. Gençlik vakitlerinde amatör seviyede futbol oynamış, futbol hakemliği yapmış birisidir. Ayrıyeten hentbolcu geçmişi de var. Annem Şeyda Özkacar muhasebecilikten emekli oldu. O da lise vakitlerinde voleybol oynamış. Ailem İzmir’de yaşıyor. Abim Çağlar Özkacar 1991 doğumlu ve Torba Belediyesi’nde Kent ve Bölge Planlaması’nda çalışıyor. O da 19 yaşına kadar amatör futbol oynamış ve daha sonra tercihini okuldan yana kullanmak istediğini babama söyleyip futbolu bırakmış.
“AVRUPA’DA FUTBOL İÇİN YABANCI LİSAN ÖĞRENMİŞTİM”
– Eğitim hayatından bahsedebilir misin?
Konutumuza yakın olduğu için babamın da mezun olduğu ilkokula gittim. Ortaokul içinse benimle yakından ilgilenen hocamın okul grubunu çalıştırdığı bir okulu tercih ettim. Futsal ekibinde yer alabilmek ve hoş muvaffakiyetler elde edebilmek için o okula gitmiştim. Sonra Eşrefpaşa Anadolu Lisesi’nde okudum. Abim de oradan mezun olmuştu. Lise bittikten sonra ne yazık ki üniversite hayatıma devam edemedim. Futbolun getirdiği kurallardan ötürü diyebiliriz. Ancak Avrupa’da futbol oynayacağımı düşünerek yabancı lisan için çok çalıştım ve şu anda İngilizcem uygun düzeyde.
KEŞFEDİLİŞ ÖYKÜSÜ…
– Sendeki futbol yeteneğini birinci kim keşfetti ve bir kulübün kapısından içeri soktu?
9 yaşında olduğum sırada Zeki Çakır keşfetti. Zeki Çakır, Altınordu’da Yeşilyurt Tesisleri’nde toprak alanda oynarken beni alıp Bucaspor Tesisleri’ne denemeye götüren birinci hocamdır.
– Bucaspor, Altınordu ve Altay’ın altyapısını görme fırsatın oldu. Nasıl bir çalışma sistemleri vardı? Neler yaşadın?
Bucaspor ve Altınordu’da bulunduğum periyotta altyapının lideri Seyit Mehmet Özkan’dı. İkisinde de daha çok sisteme dayalı ve daha çok tesisleşme manasında hoş adımların atıldığı bir ortam kelam konusuydu. Futbolcunun kendini âlâ hissedebileceği her türlü imkân sağlanıyordu. Altay’da ise hem bu imkanlar hem de sistem daha düşük düzeydeydi. Hatta bir sahayı dört grubun paylaştığı vakitler oluyordu. Merhum Yenal Dinçakman Hocamın saha içi ve saha dışı ruhsal takviyesiyle güzel bir periyot geçirmiştim. Altyapı manasında en yeterli periyodu Bucaspor’da yaşadım. Lakin Altay’da da profesyonel olup kendime hoş bir yol çizdim.
“İZMİR İSMİNE MAKÛS OLDU”
– İzmir kadroları Altay ve Göztepe, Üstün Lig’e veda etti. Bu bahiste neler söylemek istersin?
İzmir doğumlu biri olarak üzgünüm. Harika Lig’deki iki kadrosu kaybetmesi İzmir ismine makus oldu. Evvelden Altay’da oynamış bir oyuncu olarak, bu sene için beklentileri ve umutları olan biriydim. Oradaki sorunun ne olduğunu bilmiyoruz lakin üzgün olduğumu söyleyebilirim. İnşallah tekrar Harika Lig’e çıkmasını umut ve temenni ediyorum.
“SOL BEK SONRA DA STOPERE DÖNDÜM”
– Futbola stoper olarak mı başladın?
Çok değişik gelecek fakat futbola birinci başladığımda sol açık oynuyordum. Ali Çakır Hocam bana, “Bir gün senden çok uygun stoper olacak” dediğinde 12 yaşındaydım. O vakitler bu durumu idrak edemiyor ve kendi içimde de kabullenmek istemiyordum. Zira gol atayım, ön tarafta olayım, atak yapayım, atak oynayayım niyeti vardı başımda. Fakat fizikî manada gelişimim her yaz çok farklı durumlara geliyordu. Mesela 12 -13 cm uzadığım yaz periyotları oluyordu. Beden koordinasyonumun beni çok şaşırttığı devirlerdi bunlar. Hamle oyuncusu özelliklerimi kaybetmeye başladığımı biraz hissetmiştim. Öbür özelliklerim ise belirginleşmeye başlamıştı. Daha güçlü olmam, atletik olmam, hissiyatımın savunma istikametinden daha düzgün ortaya çıkması gibi… 15-16 yaşlarında sol beke, 17 yaşında da stopere döndüm. Umarım oradan da daha geriye gitmem (gülüyor).
“KEREM İLE OYNARKEN, KEŞFEDİLMEYİ HAYAL ETTİM”
– Altay formasıyla birinci profesyonel imzanı attın. Lakin 3. Lig gruplarından Karacabey’e kiralık olarak gittin. O süreci bize anlatabilir misin?
Altay’da profesyonel olurken bana “Bu sene grup planları içerisinde değilsin, kiralık gidip geri geleceksin” demişlerdi. Ben de bu durumu çok beğenilen karşılamıştım zira o periyottaki birinci maksadım ya da aile olarak maksadımız profesyonel futbolcu statüsüne geçmekti. Ondan sonra bir biçimde yolumu bulabileceğimi, birilerinin beni keşfedebileceğini hayal ediyordum. O devirde Karacabey’de oynadım. Artık A Ulusal Kadro’dan arkadaşım Kerem Aktürkoğlu ile beraberdik. Bu da aslında başka bir olay. Tam üç sene evvel 3. Lig’de Karacabeyspor’da Kerem’le play-off yarı finali oynarken artık ikimiz de A Ulusal Takım’dayız. O periyotlarda 3. Lig’de oynamak benim için biraz zordu. Zira Altay’da, A ekiple idmanlara çıkmaya başladığım müddette ‘bizim çocuk’ muamelesi, daima bir yeterli karşılanma ve daima başımızın okşanması durumu vardı. 3. Lig’e gittiğimde futbolun ne kadar güç bir meslek olduğunu, yalnızca alanda değil saha dışında da dik durabilmenin, mental manada, ruhsal manada her şeye çok hazırlıklı olmanın değerini görmüştüm. Profesyonel manada futbola birinci olarak Karacabey’de başladım ve birinci maçıma orada çıktım diyebilirim. Yeterli ki 3. Lig’e gitmişim ve uygun ki o ortamı görmüşüm. Benim için çok değerli ve manalı bir yerdi.
“BÜYÜK KULÜPLERİN TEKLİFİNİ DÖNEM SONUNA BIRAKTIM”
– Gösterdiğin yeterli performans sonucunda Olympique Lyon’un radarına girdin ve transferin gerçekleşti. O periyotta öteki kulüpler de seninle ilgileniyor muydu?
Altay’la 1. Lig’de oynarken artan bir performansım vardı. Covidden ötürü liglere orta verilmişti. O devirde Türk gruplarının bana karşı ilgisi olduğunu biliyordum. Üstün Lig’den isteyen gruplar da vardı. Fakat benim çocukluktan beri hayalim ve ailemin de benim üzerimde misyonu ve vizyonu her vakit Avrupa’da futbol oynayabilme bahtını yakalayabilmekti. En ufak baht bile olsa bu bahtın peşinden gitmeliydim. Avrupa hayalimi gerçekleştirmek için yapmış olduğum fedakârlığın haddi hesabı yok mesela. Avrupa’da futbol oynamak, Avrupa’daki hayalimin peşinden koşmak benim birinci önceliğimdi. Lyon’un beni takip ettiğini biliyordum. Muhteşem Lig’deki teklifler için menajerim görüşüyordu. Lakin bu teklifleri dönem sonuna bırakıyordum. Avrupa ihtimali büsbütün ortadan kalkmadan kendimizi yok etmek istemiyorduk. O devirde büsbütün dönem sonuna dair bir siyaset izlemiştik. Dönem sonunda da Lyon’a transferim gerçekleşmişti.
BELÇİKA’DAKİ GÜNLERİ NASIL GEÇTİ?
– Lyon seni Belçika kadrolarından O.H. Leuven’e kiraladı. Buradaki süreçten bahsedebilir misin?
Birinci dönemimde Lyon’da fazla forma bahtı bulamadım. Bundan ötürü da ikinci dönemimde oynamak ve Avrupa’da kendimi göstermek istediğimi söyledim. Zira Türkiye’de futbol oynamak farklı, Avrupa’da futbol oynamak başka. Sonunda Belçika Ligi’nde dönem bitmeden evvel benimle bağlantıya geçen Leuven yöneticileri, benimle ilgili projeleri olduğunu, benim futbolumu geliştirmek için yeterli bir fırsat olduğunu, onların da buna yardımcı olacağını söylediler. Ben de dönem başı Lyon kampına katılmadan Leuven’e gittim ve bu kararımdan ötürü da çok memnunum.
– Belçika’da seni destekleyen Türk taraftar kitlen var mı?
Türkler daha çok Brüksel, Bruge ve Gent’te yaşıyor. Ancak ortaya koyduğum performanstan sonra yabancı taraftarların Türk bayraklarıyla tribünlere geldiği ve benim adımın yer aldığı besteler yaptıklarını duyuyordum. Natürel yurt dışında bu türlü bir şeyi görmek ve duymak, alanda bu türlü bir şeyi hissetmek bana ekstra motivasyon kaynağı oluyor. Türk bayrağının dalgalanmasının gururunu farklı bir formda yaşıyorum.
“BANA BABA VE LİDER DİYORLAR”
– Sana neler söylüyorlar? Hangi sözleri kullanıyorlar?
Kimisi “Baba”, kimisi “Başkan” diye sesleniyor. Bu türlü üç-beş söz öğrenmişler. Bunları nereden öğrendiklerini sorduğumda ise “Translate yalnızca senin işine yaramıyor, biz de kullanıyoruz” diyorlar. Zira ortada ben de Felemenkçe translateden bakıp ufak sözler kullanıyorum röportajlarda.
– Fransa ve Belçika medyası senin hakkında neler yazıyor?
Birinci gittiğimde Fransa basınında Türkiye’den 2. Lig’den genç bir oyuncunun geldiği, bu oyuncunun Lyon’un scout şefleri tarafından keşfedildiği ve kulübe uzun vadede paha katacağı istikametinde haberler yazılmıştı. Belçika’ya gittiğim de ise “Lyon’un başarılı bir savunma oyuncusu Belçika Ligi’ne kiralık geliyor. Burada kendi gelişimini ve mesleğini daha üst düzeylere çıkarmak için bu ligi tercih etti” minvalinde haberler görmüştüm.
“AVRUPA’DA KALMAK YALNIZCA FUTBOLA BAĞLI DEĞİL”
– Geçmişten farklı olarak genç oyuncularımızın yurt dışı tercihlerini çok kolay yaptıklarını ve orada tutunabilmek için de büyük efor harcadıklarını görüyoruz. Sence bu değişimin sebebi nedir?
İki periyodun koşulları birbirinden çok farklı olabilir. Ancak bugünkü oyuncuların mental ve ruhsal manada çok güçlü olduklarına inanıyorum. Hepsinin meydan okumaya hazır olduklarını görüyorum. Zira orada tutunabilmek yalnızca futbola bağlı değil. Saha dışında da çok güçlü olmak gerekiyor. Benim için de öyleydi… Birinci gittiğim dönem ailemden uzak kaldım. Fakat Avrupa’da olmak, uzak kalmaların en hoşu diyebilirim. Aslında en berbatı ancak en hoşu… Ortaya ara girdiğinde ailene ulaşamayacağının şuurunda oluyorsun. Bunun üzerinde oluşturduğu bir baskı oluyor. Mesela ben karakter olarak duygusal da bir beşerim. Birinci 3-4 ay çok zorluklarını gördüm. Saha içerisinde istediğim performansı alamayınca saha dışında inanılmaz bir baskı oluşturuyor. Hatta birinci gittiğim sene her iki gün müsaade yakaladığımda Türkiye’ye gelip ailemi ziyaret ediyordum. Oradaki beşerler, “Bir-iki gün için Türkiye’ye mi gidilir?” diye sorguluyorlardı. Ben de mental ve ruhsal manada çok daha güçlü olmam gerektiğini, dimdik durmam gerektiğini hissetmiştim. Ondan sonra Türkiye’ye gidip gelmelerim azaldı. Oradaki duygusal baskıyı üzerimden atıp daha çok saha içine yönelmiştim. Bunun da meyvesini Belçika Ligi’nde yediğimi söyleyebilirim. Şu anki kuşağın mental ve ruhsal manada güçlü olduğu için bu geçiş periyodunu çok güzel değerlendirdiğini düşünüyorum.
“KENDİMİ MERİH DEMİRAL’A BENZETİYORUM”
– Ulusal Kadro’dan arkadaşın Merih Demiral’a tarz olarak benzediğin söyleniyor. Bu mevzu hakkında ne söylemek istersin?
Merih ağabeye benzemek için onun üzere çok üst düzeylerde oynamam gerekiyor; bu olayın birinci kısmı. Kendisi çok özel ve yetenekli bir oyuncu. Sanırım beşerler, Merih abinin sertliği ile benim sertliğimi benzetiyor. Bu türlü bir benzetmenin içinde olmak bile benim için gurur kaynağı zira Merih abi Avrupa’nın ve dünyanın en değerli stoperlerinden biri. Doğrusu ben de kendimi oyun tarzı manasında biraz Merih ağabeye benzetiyorum.
BEĞENDİĞİ İSİM: RAPHAEL VARANE
– Kendine örnek aldığın oyuncular var mı?
Çocukluğumdan beri idol olarak gördüğüm tek oyuncu o vakitler Real Madrid’de oynayan Raphaël Varane. Benim üzere uzun uzunluklu bir stoper lakin atletik bir yapısı var, mücadeleci, hırslı ve sert bir oyun yapısına sahip. En beğendiğim tarafı ise uzun uzunluğuna karşın geri dönüşlerde atletik olarak kendisini aşabilmesi ve çok âlâ yanıtlar verebilmesi.
– Futbola birlikte başladığın arkadaşlarının birçoğu bugün oyunun dışında kaldı. Seni onlardan ayıran ve bu noktaya taşıyan farkların nelerdi?
Bu soru hoş bir soru aslında. Lise dönemimde olsun, Altay altyapısında oynadığım vakitlerde olsun kimi şeyler içimde ukde kaldı. Mesela lisede son dersten sonra arkadaşlarım dışarı çıkıp birlikte etkinlikler yapmaya devam ediyorlardı. “Hadi sen de gel” dediklerinde, ufak bir yüzüm düşerdi zira antrenmana gitmem gerekirdi. Bu egzersizin haricinde 6-7 yıl da ferdi hocayla çalışmıştım. Avrupa’daki hayalime daha erken gidebilmek ve oraya gittiğimde güçlü olabilmek için tek deva çalışmaktı. O periyotta arkadaşlarıma nazaran çok daha fazla çalıştığımı biliyorum. Mesela saat 17’de antrenmanız başlar ve 19’da biterdi. Babamla otomobile binip jimnastik idmanına giderdim. İdmanlardan evvel atletizm idmanlarına giderdim. Atletizmden kendi grup idmanına giderdim ve bu çalışma hastalığı hala üzerimde var. Lakin o devirlerde çok uç boyutlardaydı. Hatta arkadaşlarım ve ailem tarafından bu durum “Artık kâfi, bu kadar çalışma” diye karşılanmaya başlanmıştı. Mesela saat 7.30’da okul için kalkmam uygundu lakin ben 7’de kalkıyor ve yarım saat içerisinde konutta mekik, imtihan yapıyordum. Babam işe giderken beni görünce “Sen ne yapıyorsun? Bu nasıl bir baş? Hırpalama kendini” diye reaksiyon gösteriyordu. Açıkçası uç seviyede bir çalışma aşkı vardı o vakitler ki hala var. Lakin artık daha profesyonel boyutta, yeri ve vaktini gerçek ayarlayarak. Zira saat 7 çalışmak için çok uygun bir vakit değil. O vakitlerde beni arkadaşlarımdan ayıran şeyin sabrederek çalışmak olduğunu söyleyebilirim.
FUTBOL ODAĞI VE MESLEK PLANLAMASI
– Birtakım büyük yetenekler üzere kaybolup gitmemek, kusur yapmamak ve futbola odaklı kalmak için neler yapıyorsun?
Birincisinin çalışmak olduğunu söyleyebilirim. Doğal bir de futbolda muvaffakiyetin bir hududu yok. Ne oldum dememek gerekiyor. Bulunduğun pozisyon, bulunduğun kadro ve bulduğun muvaffakiyetle yetinmemek gerekiyor. Şahsî manada bu bahiste birinci altın kuralım var… Hiçbir vakit yetinmemek ve muvaffakiyetin sonunu tanımamak. İkincisi ise mental ve ruhsal manada kendini güçlü tutmak gerekiyor.
– Kendine nasıl bir meslek planı yaptın? Avrupa’da hangi ligleri kendi tarzına yakın görüyorsun?
Her vakit tertipli olarak oynayabileceğim, saha içerisinde olabileceğim, futbolumun limitini çok daha ötelere taşıyabileceğim bir grupta olmak istiyorum. Güzel bir projenin içinde olmak istiyorum. Kısa vadede Bundesliga bana alımlı geliyor ve oraya ayak uydurabileceğime inanıyorum. Zira oradaki futbolu takip ediyor ve biliyorum. Ayrıyeten Bundesliga’da alacağım disiplin ve eğitimin bana çok yardımcı olacağına inanıyorum. Çağlar Söyüncü ağabeyimden örnek vermek gerekirse, kendisi de iki sene Freiburg’da oynayıp disiplin manasında, taktiksel manada kendisini çok geliştirip akabinde inanılmaz bir sıçrama yaparak Leicester’a transfer olmuştu. Umarım ben de bu kadar bir sıçrama yapabilirim lakin bu sıçramayı yapabilmek için de saha içinde yeterli bir seviyede, uygun bir grupta oynamak ve uzun müddet alanda kalabilmenin değerli olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden şu an için Bundesliga’nın benim tarzıma yakın olduğu, oraya gidersem kendimi geliştirebileceğim kanaatindeyim.
“TEMEL FARK; SEVGİ VE ÇALIŞMA İSTEĞİ”
– Türk oyuncularla Avrupalı oyuncular ortasındaki temel farklar neler?
Yetenek olarak biz gerçekten daha öndeyiz. İki kulüp gördüm Avrupa’da, orada altyapıdan çıkan gençleri de gördüm. Bizim ülkemizden çıkan gençler olsun, oyuncu profili olsun, yetenek manasında biz gerçekten onların önündeyiz. Lakin şöyle büyük bir farklılık var; oradaki oyuncu takımının çalışmayı sevdiği kadar ne yazık ki biz çalışmayı sevmiyoruz. Oradaki disiplin ortamına ne yazık ki ayak uyduramıyoruz. En besbelli ya da en temel farklılık oradaki insanların futbola olan sevgisi ve çalışma isteği. Kendi idmanları dışında yaptıkları ve hayatlarına dikkat etme durumu en temel farklılıklar.
“KARDEŞİM NEYE İYİ OLSUN”
– U21 Ulusal Ekibimizde forma giydin. A Ulusal Kadro’ya seçildiğinde neler hissettin?
Geniş takımda olduğumu biliyordum. Bu çok özel bir duygu… Kendimi daima “Olmaz fakat sen çalışmayı bırakmayacaksın, devam edeceksin. Şüphesiz bir gün olacak, bu hayalin gerçekleşecek” diye motive ediyor ve negatif kısma hazırlıyordum. O sırada bir ağabeyimle oturmuş futbol sohbeti yapıyorduk. Bir arkadaşım ileti attı lakin sohbet bölünmesin diye telefonu elime almadım. Sonra iki-üç ileti daha gelince kıymetli bir şey olduğunu düşünüp telefonuma baktım, bildiride “Kardeşim, güzel uğurlu olsun” yazdığını gördüm. Lakin ortamda bir reaksiyon yok ve bildirim de gelmemiş bana. Tam, “Kardeşim neye iyi olsun?” yazacaktım ki, telefonuma aday takım bildirimi düştü. Ulusal Grubumuzun kırmızı listesini ve oradaki ismimi gördüğümde gözlerim doldu. Ağlamıştım yani. Şu anda hala tüylerim diken diken oluyor. O an tanımı olmayacak bir his içime yüklendi. Çok heyecanlıydım. O gururu içimde en derinlerinde hissettim. O an kalbimin ne kadar süratli attığını ya da neleri hayal ettiğimi hem hatırlıyorum hem de hatırlamıyorum. Çok özel ve benim için çok eşsiz hislerdi.
“REKABETİN İÇİNDE BEN DE VARIM”
– Ulusal Kadroda Merih Demiral, Çağlar Söyüncü, Kaan Ayhan ve Ozan Kabak üzere yurt dışında oynayan stoperler mevcut. Sen de yurt dışında futbol hayatını sürdüren oyuncu olarak bu rekabeti nasıl değerlendiriyorsun?
Bu saydığınız isimler, çok değerli isimler. Onlar benden evvel Avrupa hayatına başlamış ve Avrupa’da yıllardır futbol yaşantılarını sürdüren isimler. Sonuçta bu rekabetin içinde olmak bile benim gelişimim için aslında çok kıymetli ve çok büyük bir adım. Zira bilhassa alanda ağabeylerimden öğreneceğim çok şey olacağını düşünüyorum. Sonuçta onlar bu ulusal formayı ve Avrupa’da giydikleri formayı uzun yıllar çok düzgün bir formda terletiyorlar. Öncelikli maksadım alışılmış ki de burada kalıcı olmak. Bu rekabetin içinde elbette ben de varım. Bu tatlı rekabette birbirimizi öne iterek Ulusal Kadro için daha yararlı oyuncular hâline geleceğimizi düşünüyorum.
KUNTZ YORUMU: “ÇOK ŞEY ÖĞRENECEĞİM”
Millî Grup Teknik Yöneticimiz Kuntz’la nasıl bir münasebetiniz var? O ve grubu heyetin hakkında neler söyleyebilirsin?
Kampa birinci geldiğimde hoca ve teknik heyetiyle tanışma fırsatım olmuştu. Hocanın çok sıcakkanlı, çok samimi biri olduğunu söyleyebilirim. Resepsiyondaki birinci müsabakamızdan itibaren hocanın çok güzel bir bağlantısı olduğunu ve çok sıcakkanlı biri olduğunu hissetmiştim. Alışılmış bu ortama birinci geldiğim için üstümde olan ufak gerginliğin ve gerilimin hoca farkındaydı. Birinci iki-üç gün daima idmanlarda yanıma gelip, “Bu gerginliğin olağan ancak rahat ol. Kendi oyununu burada yansıt. Sonuçta sen de güzel bir oyuncu olduğun için bu grubun içindesin. Bunu bu türlü düşün” diyerek beni çok rahatlattı. Saha dışında da hocanın çok kültürlü ve birikimli olduğunu, çok da uygun bir gruba sahip olduğunu düşünüyorum. Ondan ve grubundan öğreneceğim çok şey olduğunun farkındayım.
“SEN KİMSİN DİYE SORDU”
– Leuven’deki teknik yöneticinin Marc Brys’ın mesleğin üzerindeki tesirini anlatır mısın?
Belçika’daki hocamın benim mesleğimde inanılmaz bir tesiri olduğunu söyleyebilirim. Birinci gittiğimde benim için güç bir süreç geçmişti Belçika’da. Zira hoca inanılmaz çalışkan ve disiplinli bir antrenördü. Birinci gittiğim periyotta sorunlarla karşılaştım zira Lyon’da oynamadığım bir yılın üzerine Belçika’ya gittiğimde biraz lakayt hallarım olmuştu. Hoca da bana oraya gittiğimin ikinci gününde bana şu soruyu sormuştu: “Sen kimsin?” Bu türlü net bir soruyla bana gelmişti. “Sadece potansiyeli bulunan bir oyuncusun, potansiyeline performans koymadığın sürece yalnızca orada kalırsın” demişti. İkinci gün net bir formda duvara çarpmış üzere hissettirmişti. O günden sonra, onun sayesinde daha farklı bir futbola bakış açısına döndüm. Orada daha çok çalışmam ve evvelce sabah 7’de kalkıp çalıştığım ruh hâline çabucak geri dönmem gerektiğini düşündüm. Hem onların bana olan inancı ve inancı hem de benim de onları mahcup etmeyecek biçimde alanda koyduğum performansla birlikte oradaki hocayla hoş bir birlikteliğimiz oldu. O da benim Avrupa mesleğimin en değerli sayfalarında yer alacaktır.
– Hocaların senin en çok hangi taraflarını beğeniyor? Hangi istikametlerini geliştirmen gerektiğini söylüyor?
Marc Hocayla uzun vadede çalışma fırsatı buldum. Oyun manasında topu oyuna sokma ya da atletik manada benim özelliklerimin çok önde olduğunu lakin daha üst düzeyde oyunlara ayak uydurabilmem için konum manasında biraz daha kendimi geliştirmem gerektiğini söylüyordu. Bu durum manasındaki gelişimin de alanda olmak ve müddet almak, deneyim kazanmakla gerçekleşeceğini belirtiyordu. Bana, “Ne olursa olsun 25-26 yaşlarında edineceğin deneyime ne yazık şu anda erişemezsin. O devirlere geldiğinde oynadıkça çok çok daha farklı bakış açısında olacaksın” diyordu. Birinci gittiğim devirde birebir kaldığım durumlarda kimi ufak eksiklerim ve konum alma yanılgılarım vardı. Bunu oradaki yardımcıları ile birlikte dönem içerisinde hem maç oynayarak hem idman sonralarında düzeltmişti. Topu oyuna sokmam, oyun kurmam, atletik manada Belçika oyuncularına âlâ karşılık vermem ve bilhassa diyagonal paslarımı hoca çok seviyordu. Kenardan beni sık sık uyarıyor ve “Uzun atsana, bu özelliğini kullansana” diyerek direktif veriyordu.
SEVDİĞİ SİSTEM VE PİŞMANLIKLARI…
– En beğendiğin oyun dizilişi hangisi?
Bu dönem çok sık oynadığım için 3-4-2-1 sistemini çok beğeniyorum. Kendimi de bu sisteme çok uygun bir oyuncu olarak görüyorum.
– Hayatında yaşadığın pişmanlıklar ya da “İyi ki yapmışım” dediklerin neler var?
Pişmanlığım yok. Mesleğimde çok üzüldüğüm ya da pişman olduğum bir an yaşamadım. Başıma makus bir olay geldiğinde, “Buna da uygun açıdan bakmak lâzım, bunun daha da berbatı yok” diyorum. Mesleğimde çok memnunluk duyduğum ve âlâ ki yapmışım dediğim şeyler ise daha evvel de bahsettiğim üzere toplumsal hayatımdan feragat edip çalışmaya devam etmem. Hatta geçen İzmir’deyken o devirde lisede bana dışarı çıkmak için teklif yapan ancak benim idmandan ötürü reddettiğim bir arkadaşımla karşılaştık ve bana şunu söyledi: “Cenk, biz oturup kahve içerken sen idman yapmaya gidiyordun. Biz çok farklı bir yerdeyiz, sen çok farklı bir yerdesin. Hayallerine ve maksatlarına kavuştuğun için biz çok memnunuz.”
– Boş vakitlerinde neler yaparsın? Hobilerin ve fobilerin neler?
Türkiye’deyken müsaade periyotlarında arkadaşlarımla dışarı çıkıp vakit geçirirdim. Ancak Avrupa’ya gittiğim vakit daha çok sadelik, tabiat alanları, kitap okumak üzere yeni hobiler üstüme yüklendi yani güncelleme geldi. Oradaki yaşantımda biraz daha doğal hayatı, sade ve sessiz bir hayatı daha çok seviyorum. Boş vakitlerimde kitap okuyorum. İngilizcemi geliştirmek için İngilizce alt yazılı sinemalar izliyorum. Orta sıra oyun oynuyorum.
TÜRK MUTFAĞI VE UNUTAMADIĞI MAÇLAR…
– En sevdiğin yemekler neler?
En sevdiğim yemek, tavuk sote ve bir de annemin pilavı. Tavuk sote olabilir fakat yanındaki pilav lütfen annemin pilavı olsun.
– Unutamadığın maç var mı?
Club Bruge maçı… Club Bruge büyük bir grup. Her sene Şampiyonlar Ligi’ne katılan, ülkesinde en büyük taraftar kitlesine sahip olan bir grup. Deplasmanda oynadığımız maçta gol atmıştım. İnanılmaz bir atmosfer vardı. Isınmaya çıktığımız anda bile üç-dört dakika Bruge taraftarlarına ve üzerlerine giydikleri siyah-mavi formalara bakarken yanımdaki arkadaşım, “Hadi artık uyan, kendine gel ve ısın” diye beni uyarmak zorunda kaldı. O alanda çıkıp dakika 40’ta gol atmak ve kadrosu 1-0 öne geçirmek benim için çok farklı, çok özel bir durumdu.
– Riva’daki ortamı nasıl buldun, bu mevzu hakkında neler söylemek istersin?
Bu kampta aslında yaşadığım özel bir his da var. Bu benim Riva’da kaldığım birinci kamp. Herkes çok şaşırmıştı bu duruma zira ben Genç Ulusal Gruplarda müddet almadım. Yalnızca Ümit Ulusal Kadro’da bulundum. O kampları da Riva’da yapmak nasip olmamıştı. Yani bu kamp hem A Ulusal Grup takımına birinci sefer çağrılmanın hem de Riva ortamını birinci kez tanımanın memnunluğunu yaşatıyor bana. Riva Tesisleri çok hoş. Bir futbolcunun aradığı ya da bulmak istediği her şey bu tesiste mevcut. Kendimi geliştirmek ve 15-20 günlük kampta daha çok şey eklemek için tesis imkânlarını kullanıyorum ve burada olmaktan, vakit geçirmekten çok memnunum.