Her yıl olduğu üzere bu yıl da oyun dünyasının en boş geçtiği vakitlerden birindeyiz. Bilhassa yeni jenerasyona geçtiğimiz için oyun sayılarında biraz daha düşüş olduğunu söyleyebiliriz. Yeni kuşağa özel oyun çıkmamasının yanı sıra bağımsız oyunlar dışında pek oyun da çıkmıyor bu aylarda. Lakin bu sakinliği geçtiğimiz haftalarda PlayStation 5 özel oyunu Returnal, bu hafta da Capcom’un başarılı ve tanınan görüntü oyun serisi Resident Evil bozdu. Returnal, PlayStation 5’e özel olmasıyla; Resident Evil da son birkaç yıldır tekrar yakaladığı popülerlik ve muvaffakiyet sebebiyle bir oldukça merak edilen oyunlar oldu. Resident Evil’ın çıkması ile birlikte de oyun gündemi süratli bir biçimde Resident Evil’a kaydı diyebiliriz. Pekala serinin yeni oyunu Resident Evil Village nasıl olmuş?
Yayıncılığını ve geliştiriciliğini Capcom’un yaptığı görüntü oyun serisi Resident Evil’ın yeni oyunu Resident Evil Village, hem yılın en boş vaktinde çıkması sebebiyle hem de sevilen yedinci oyunun akabinde yakalanan muvaffakiyet ile muhakkak bu yılın en çok beklenen oyunları ortasındaydı. Oyun çıkmadan evvel yayınlanan birkaç farklı demo ile oyuncular oyunu az da olsa deneyimleyebildi. Ben de demoları deneyimleyerdenim ve şunu söylemek isterim demoları deneyip bitirdiğimde daha fazlasını oynamak istedim. Çok büyük heyecanla beklemediğim oyun demolardan sonra ilgimi bir oldukça çekti. Pekala oyunun tam versiyonunu bitirdikten sonra neler hissettim, bu inceleme yazımızda bunları sizlere aktarmaya çalışacağım. İnceleme boyunca kıssadan spoiler vermeyeceğimi belirtmek isterim. Sadece yazının “Hikaye” kısmında oyundan birkaç ayrıntı vereceğim lakin onda da spoiler gelmeden ihtarını yapacağım.
Öykü
Oyunun öykü kısmı ile başlamak sanıyorum ki en yeterlisi. Residen Evil Village, Resident Evil 7’ın üç yıl sonrasında geçiyor. Şayet yedinci oyunu oynamadıysanız oyun size olan olayları özet geçmek için oyunun çabucak başında bir görüntü izletiyor. Kısaca şayet yedinci ve sekizinci oyuna dair hiçbir öykü ayrıntısı öğrenmek istemiyorsanız Öykü kısmını geçmenizi öneriyorum. Lakin sizler için kısaca kıssanın pek keyifli olduğunu, merak ettirdiğini ve sürükleyici olduğunu söyleyebilirim. Buradan sonrasında ufak spoilerlar bulunuyor.
Sekizinci oyunda dediğimiz üzere olayların üzerinden 3 yıl geçmiş ve ana karakter Ethan Winters, eşi Mia ile yeni bir hayata başlamış. Yeni hayatlarının en büyük değişikliği de bir çocukları olması. Her ne kadar Mia geçmişi hatırlamak istemese de Ethan geçmişe dair kimi şeyler konuşmak ister ve tam bu sırada kozmosun tanınan yüzü Chris Redfield oyuna dahil olur ve olaylar değişik bir yere sarfiyat. Bu sahneden sonra kızınız kaçırılır ve Ethan Winter garip olayların yaşandığı bir kasabada gözünü açar. Sonrasında is kızını arayan Ethan bir yandan da bu garip kasabadaki olayları anlamaya çalışır. Oyunun öyküsünün bilhassa başlangıç kısmında epeyce farklı ve hoş hissettirdiğini söyleyebilirim. Birkaç defa öykü kritik anlar yaşıyor ve o kısımlar oyunu daha keyifli hale getirmiş. Bilhassa oyunun giriş kısmının bir epey hoş olduğunu söylemem gerek. Hem oyunu hem kasabayı çözmeye çalışırken başınıza gelenler, bir yandan da oyuncuya verilen yüksek keşfetme hissi çok başarılı.
Öykü ile ilişkili olarak aslında oyunun kaygı dozundan da bahsetmek gerek. Endişe oyunu olarak başlayan seri bildiğiniz üzere bir noktada aksiyona döndü. Yedinci oyun ile birlikte de tekrar endişeye döndü. Bu oyun aksiyon ve dehşetin harmanlanmış hali. Yedinci oyun kadar korkutmuyor lakin aksiyon oyunu denecek kadar da aksiyona sahip değil. Bence çok gerçek bir noktada kalınmış lakin bir noktaya kadar. Oyunun Lady Dimitrescu kısmı ile birlikte oyunun endişe dozajı bence düşüyor. Şöyle diyerek özetleyebilirim: Oyunun başında dehşetten kaçacak delik aradığınız canavarlar, Lady Dimitrescu kısmından sonra “Gel, gel sen de gel.” kıvamında bir hale dönüşüyor. Esasen Capcom’un da açıkladığı üzere evvelki oyuna çok fazla oyuncu “korkunç olmuş” dediği için bu oyunda bu kısmı biraz kısmışlar. Çok fazla jumpscare, yani ekrana apansız çıkma durumu da yok. Elbette var fakat can sıkan cinsten değil. Son olarak da çok kısa bir şey söylemek istiyorum. Kotaku’nun da aktardığı üzere Capcom’un, Ethan Winters’ın eli ile ilgili önemli sorunları var.
Oynanış
Bir oyunun en değerli kısmı da elbette oynanış kısmı. Öykü kısmında da dediğim üzere sekizinci oyun, eski oyunlarla yedinci oyunun karışımı üzere olmuş. Yedinci oyuna nazaran aksiyon biraz daha yüksek. Birinci yardım materyali, mermi ve silah üzere eşyaları çok daha rahat buluyorsunuz. Şayet etrafta çok zorlamadan yavaşça gezseniz bile çokça eşya bulabiliyor ve aksiyon kısımlarında daha rahat edebiliyorsunuz. Bu dediklerim elbette oyunun olağan modu için. Oyunu zorlaştırdığınız vakit işler kestirim edebileceğinizden çok daha farklılaşıyor. Şayet güçlü bir tecrübe istiyorsanız en güç modda oynamanızı tavsiye ederim.
Kestirim edebileceğiniz üzere düşmanlar tekrar birkaç kurşunda ölüyor ve nişan alması bilhassa konsolda bir epey sıkıntı. Düşmanın çabucak tabanınızda olması ve sizin güç bir formda ateş etmeniz de o klasik Resident Evil gerginliğini düzgün bir biçimde yansıtıyor. Kullanabileceğiniz silahları oyun size kıssa gereği vakti geldiğinde veriyor. Bu silahlarınızı etrafta bulduğunuz parlar ile oyunun içerisinde farklı yerlerde bulunan satıcıdan geliştirebiliyorsunuz. Bu satıcıdan birebir vakitte eşya da alabiliyorsunuz. Son olarak bu satıcının yanında oyununuzu kayıt da alabiliyorsunuz.
Elbette yalnızca satın alarak yahut etrafta ekipman bularak değil, etraftan bulduğunuz çeşitli craft gereçleri ile de kendinize birinci yardım materyali ve mermi üzere şeyler craftlayabiliyorsunuz. Dediğim üzere ufak bir eforla oyunda çokça ekipman bulabiliyorsunuz.
İncelemenin kıssa kısmında oyunun korkunçluğunun düştüğünü söylemiştim. Aslında bunun sebeplerinden biri de oyunu yapısı. Oyun aslında büsbütün lineer bir yapıya sahip. Lakin tekrar de kendinizi özgür hissedebiliyorsunuz. Oyun kısım bölüm yapılmış ve bu kısımlar ortasında seçim yapamıyor yahut bir oraya bir buraya gidemiyorsunuz. Örneğin; evvel kaleye gidip oradaki tüm işleri halledip oradan aldığınız obje ile öbür kısmın kilidini açıyorsunuz. Yani oyunun size sunduğu sırayla yapıyorsunuz her şeyi. Lakin bu kısımlar içerisinde spesifik birkaç durum hariç oyun büsbütün size bırakılıyor. Size yalnızca genel emel söyleniyor, bu hedefe ulaşmak için neler yapmanız gerektiği değil. Oyunu çözmek de kolay olduğu için bu özgürlükten sıkılmak yerine keyif alıyorsunuz. Bilhassa bulmaca dizaynlarını çok beğendim. Bir bulmacanın içerisinde olduğunuzu oyun size söylemiyor. Evvel bulmacayı anlamanız, sonra da bulmacayı çözmeniz gerekiyor. Yer yer “Ne yapacağım ben artık?” sorusu hasıl oluyor lakin ufak bir gezintiyle işler çözülüyor. Tüm bunlar yaşanırken de dediğim üzere size ayrılan bölge içerisinde rahatça geziyorsunuz. Rahat derken elbette sizi vahşice öldürmeye çalışan bossları saymıyorum. Aslında oyunun problemi da burada. Bulmacaları çözüp çıkış yolu ararken bölgede o kadar çok dolaşıyorsunuz ki o peşinizde olan yırtıcı yaratık yahut yaratıklar korkutuculuğunu yitiriyor. Ataklarını bilip ona nazaran davranıyorsunuz ve güya tehdit yok üzere gezmeye başlıyorsunuz. Yer yer sizi çok hoş bir halde sıkıştırıyor ve o vakit çokça geriliyorsunuz ancak dediğim üzere çok az başınıza geliyor. Tekrar de toparlamak gerekirse kısım dizaynlarını ve savaş kısımlarını sevdiğimi söyleyebilirim.
Grafik ve Ses
Oyunun dizaynları nitekim başarılı. Dizaynların bu derece hoş gelmesinin sebebi de elbette grafikler. Ne yazık ki yeni jenerasyon geldiğinden bu yana yeni jenerasyonu tam olarak hissedebildiğimiz bir oyun oynayamadık. Residen Evil Village’ı hem PlayStation 5’te hem de PlayStation 4’te deneyimleme fırsatı buldum. Evvel PlayStation 5’te oynadım ve hakikaten grafikler bir epey başarılıydı. Fakat yeniden de yeni jenerasyon bir oyunmuş hissiyatını alamadım. Akabinde deneme hedefiyle PlayStation 4’e geçiş yapınca fark ettim ki iki konsollar ortasında hakikaten büyük bir fark var. Bilhassa performans manasında PlayStation 5 çok akıcı. Yer yer FPS düşmeleri oluyor lakin genel olarak oyun pürüzsüz diyebilirim. Uygun bir yüksek manzara kalitesine uygun bir monitörle oynayınca da PlayStation 5 başında geçirdiğim vakit bitsin istemedim. Lakin bu elbette PlayStation 4 rezalet manasına gelmiyor. Evet; grafikler PS5 versiyonuna nazaran daha makûs, FPS daha düşük ve yer yer gözünüze çok batıyor. Hatta vakit zaman kaplamalar da geç yükleniyor. Lakin tekrar de oyunun grafiksel manada başarılı olduğunu söylemek gerek. Oyunun güzel olduğunu ancak aygıtın gücünün yetmediğini anlayabiliyorsunuz. Yeni kuşağın farkını katiyen PS4’te oynayınca fark ettim. Bu jenerasyonun sonlarına gerçek oyunların görselliği nasıl olacak sahiden merak ediyorum.
Son olarak oyunun seslerinden bahsedeyim, sonuçta bu bir dehşet oyunu ve kaygı oyununda sesler ziyadesiyle değerli. Seslendirmeler çok kaliteli ki esasen bu derece yüksek bütçeli bir oyundan berbat olması beklenemezdi. Tıpkı formda ortam sesleri ve yaratıkların sesleri de bir epey başarılı. Oyun hem atmosferi hem grafikleri hem de sesleri ile sıkıntılı bir yerde olduğunuz size hissettiriyor. Kulaklıkla oynadığınız vakitte oyun sizi bir oldukça zora sokuyor. Bilhassa giriş kısmında seslere nazaran gittiğiniz bir kısım var, o kısım işte seslerin tesirini sonuna kadar hissettiriyor.
Puan
Genel olarak toparladığımda Resident Evil Village keyif alarak oynadığım bir oyun oldu. Acil işleri süratlice halledip başına oturmak istediğim ve oturunca da yorulana kadar kalkmak istemediğim bir oyundu. Kaygı kısımlarını çok ağır yapmamaları da dediğim üzere oyuncunun yorulmasının önüne geçiyor. Resident Evil Village muhakkak insanın çocukluğunda yaşadığı oyun oynama heyecanını geri getiren bir oyun en azından benim için o denli oldu) lakin mükemmel bir oyun olduğunu da söyleyemem. Oyunu ben yaklaşık 11 saatte bitirdim. Türkiye’deki oyun fiyatları sebebiyle de kimseye ne yazık ki alın yahut almayın diyemiyorum.
0 puan için her şeyiyle makûs rezalet bir oyun, 10 puan için eksiksiz muazzam bir oyun ve 5 puan için de ortalama bir oyun dersek, benim Resident Evil Village’a puanım 8 olur.